HALVERWEGE

Van de 4 weken die ons 4e bezoek aan Sierra Leone omvat zijn er nu 2 voorbij. De zwaarste, denken we, vanwege die stroeve start. Om onze energie goed te verdelen en om (zoals bijna iedereen thuis ons adviseert) goed voor onszelf en voor elkaar te zorgen, hebben we het afgelopen weekend op een mooie plek aan een paradijselijk strand doorgebracht. Even weg van het veeleisende werk en de soms opdringerige mensen. Even de enorme tegenstellingen en de vele voorbeelden van ellende door ons heen laten gaan en een plek geven. Even met z’n tweetjes, als echtpaar en team. In een sober strandhuisje, maar met lekker eten en de verfrissende oceaan op 25 meter voor onze deur. Om de paar uur een lekkere duik in het heldere water, zelfs vanmorgen vóór het ontbijt en ons vertrek nog snel even.
Daarna gaat het wel weer, al is het hier in Jui waar wij wonen, ongelooflijk droog en het water heel schaars. Zojuist moesten de buurkinderen gewassen worden, maar moesten ze daarvoor eerst van grote afstand elk een grote of kleine emmer water halen.
Voor de tweede helft van ons verblijf staat nog veel op het programma en we liggen achter op ons bezoekprogramma. Vanwege de hitte die grenzen stelt, vanwege oponthoud in het verkeer, vanwege het soms niet nakomen van afspraken, of elkaar niet kunnen bereiken. Zo zouden we het visserijproject in Bureh Town bezoeken, maar de vissers waren, om de gunstige wind, die ochtend toch maar uitgevaren. En telefonisch bereik is er in die streek niet. Dus toen hebben we maar bij de vrouwen in het dorp vis van de vangst van de vorige dag gekocht en ons zo nuttig gemaakt. De ontmoeting met het team volgt dus later.
Mooi was het bezoek aan Songo, wat meer naar het binnenland, waar we een project voor kleinschalige landbouw en kleinvee hebben. Met zeker 60 aanwezigen bespraken we de gang van zaken en nieuwe plannen. Door ziekte en andere factoren gaat het met het geitenproject niet zo goed; dat vraagt nu een andere aanpak. Wel wordt er nu, na het succes van vorig jaar, begonnen met een tweede ronde van pinda’s verbouwen en zal er ook een proef met rijst planten ondernomen worden.
Bij een van de twee gemeenschappen van Amputees (oorlogsverminkten) zagen we een paar bemoedigende initiatieven. De moeder van een verminkt meisje drijft al enige tijd met onze hulp met succes een kiosk, waardoor haar dochter naar school kan. Omdat in de houten kiosk gemakkelijk ingebroken kan worden, bouwt het gezin nu aan het huis een stenen uitbouw, waarin de handel beter bewaakt kan worden. Men heeft niet gewacht tot wij met een nieuwe bijdrage kwamen, maar die zullen we nu als stimulans zeker geven. In een ander geval besloot een gehandicapte vrouw, toen het met een eethuisje op haar erf maar niet wou lukken, op handel in gebruikte kleding over te stappen. Daar is in Sierra Leone veel aftrek voor.
Triest was dat één van onze dappere weefsters ernstig ziek leek en het misschien wel niet zal halen. En tijdens ons weekendje rust hoorden we, dat Allie Lakoh, een jonge Amputee uit de andere gemeenschap, die al lang leed aan TBC en ook ernstige psychische problemen had, was overleden. Voor hem een verlossing, denken we, voor de familie die hem lang verzorgde een verdrietig verlies. Maar ook hen blijven we uiteraard steunen.
Morgen is het Onafhankelijkheidsdag (de 49e) en dan kun je beter niet op pad gaan. Dus hebben we hier op de campus een bespreking gepland over het aanvragen van officiële status van het project bij de regering van dit land. Dat geeft veel voordelen en opent allerlei deuren. Ons werk wordt er ook (slecht woord) “Sierraleoneser” van en dat is belangrijk. Op den duur kan het dan ook op eigen benen staan. Misschien zijn we nu, in dit 3e jaar, ook in dat opzicht halverwege.
Trouwens de brandstof van de generator is blijkbaar op en dus moet ook het werken op de computer weer tot morgen gestaakt worden.
Voor jullie allemaal thuis weer een hartelijke groet van
Aad en Mettie