Kaf en koren

Eerst even iets over hoe het ons nu, op ¾ van ons bezoek aan Sierra Leone, gaat. Qua gezondheid prima; daar zijn we erg blij mee en dankbaar voor. Qua inspanning: nog steeds behoorlijk zwaar, al went ook dat. Het regenseizoen kondigt zich al aan met flinke (vooral nachtelijke) stortbuien en onweer. Daaraan voorafgaande is het erg drukkend, maar daarna wel wat opgefrist.
We hebben de afgelopen dagen nogal wat tochten over slecht begaanbare wegen gemaakt. Iets te pittig voor de wat verouderde 4-wheel-drive, zodat die het, nota bene op een lange maar heel goede weg, plotseling liet afweten. Gelukkig vlakbij een provisorische “openlucht garage”, waar het probleem in een paar uur verholpen kon worden.
Wat het verkeer betreft is er hier veel kaf onder het koren. Het is vrij druk op de wegen, maar je houdt je hart vast als je ziet wat er rijdt. En dus vaak ook niet meer rijdt. Op reis naar de tweede stad Bo, 225 km. verderop, passeerden we zowel heen als terug zeker 30 gestrande personenauto’s, afgeladen busjes, of enorme trucks. Een deel daarvan is niet meer in beweging te krijgen en eindigt als een berg schroot langs de weg, door jongeren gretig gesloopt voor een beetje handel in nog bruikbare onderdelen of oud metaal.
Ook het verdere openbare leven laat meer kaf dan koren zien. Je hebt het idee dat men de rijke landen probeert na te apen, met massa’s mobieltjes, met tweedehands (nep)merkkleding en met krakerige geluidsapparatuur. Maar dat nabootsen doet bijna zielig komisch aan, als je ziet dat het met de elektra, met de wegen, met het straatvuil en met de gezondheidzorg een ramp is.
Ook in het onderwijs moet je flink zoeken om tussen het vele kaf nog wat koren te vinden. Onderwijzers worden slecht betaald en velen nemen dan ook een loopje met aanwezigheid en kwaliteit. Bij de twee scholen, die met geld uit Nederland geheel vernieuwd worden, wordt echter werkelijk keihard gewerkt en zelfs binnen het beschikbare budget.
Voor het scheiden van het schaarse koren tussen het overvloedige kaf moet je grondig en nauwlettend zoeken. Gelukkig hebben we daar langzamerhand de nodige ervaring in en worden we nogal eens gezegend met mooie meevallers. Wat je noemt “God zegene de greep”.
Dat geluk moet je ook bij het samenwerken met kerken hebben, want daar kom je nogal eens veel rituele “poppenkast” tegen en weinig sociale inzet. Het was daarom een verademing die we de afgelopen dagen in Bo beleefden. In de Baptisten gemeente daar is een student die wij lesgaven (o.a. in “De maatschappelijke taak van de kerk”) nu predikant en die brengt nu samen met zijn mensen die lessen in praktijk. Er wordt taalles gegeven aan volwassen analfabeten, oorlogsweduwen krijgen er les in naaien, stof bewerken en andere vaardigheden om in hun onderhoud te kunnen voorzien. Voor de kleinste kinderen is er dagopvang en sociale begeleiding. Die bezigheden vinden nu nog in een schuurtje en deels in de kerk plaats. We hopen die voorbeeldige kerk (“koren tussen het kaf”) met geld uit Nederland aan een multifunctioneel centrum te kunnen helpen.
Men heeft ons (Wings of Hope en het project “Stepping Stones”) leren kennen als een betrouwbare partner, maar ook als één waarmee je geen loopje kunt nemen. Zo proberen we de mensen niet alleen concrete hulp te geven, maar ook de sociale waarden en de betrouwbaarheid wat op te vijzelen.
Er staat nog het nodige op het programma voor de laatste volle week die we hier doorbrengen. Bezoeken aan het visserijproject en aan nog enkele van de werkplaatsen, besprekingen met de vrijwillige stafleden en met studenten die bij “Stepping Stones” stageopdrachten krijgen en een vergadering met het nieuwgevormde plaatselijke bestuur. Hoogtepunt wordt echter de officiële opening in het weekend van de twee nieuwe scholen. Blijf dus nog maar flink (naar eigen keuze) met ons meeleven, aan ons denken en voor ons bidden. Die steun kunnen we goed gebruiken.

Een hartelijke groet voor elk van jullie van Aad en Mettie