Naar huis

Naar huis
Ineens is het er dan dat gevoel dat je nu wel naar huis wilt. Kennelijk hadden we ons (met ons lijf, onze geest, en onze energiemeter) op ruim 2 maanden ingesteld en niet op nog veel langer. Maar OK, nog 1 zondag “werk” en nog een paar dagen van afwikkeling en afscheid, voordat we weer aan de rit van 2500 km. in omgekeerde richting beginnen.
Toch hebben we ons hier zeer “thuis” gevoeld. Het appartement met het prachtige uitzicht op de oceaan en alle comfort zat als gegoten. De veelkleurige kerkgemeenschap, die zo liet merken te genieten van de diensten en van onze pastorale zorg, vormde een prettige “werkkring”. En dan natuurlijk ook die maanden lang onafgebroken stralend weer, dat weldadig aandeed en voor een prima humeur zorgde; elke ochtend weer die stralend blauwe lucht !
Naast het mooie werk waren er veel momenten om elk alleen of samen van te genieten. De wandelingen langs het brede strand, waar het geluid van de branding en de frisse zeewind voor nieuwe ruimte in je hoofd zorgde. Een kijkje nemen bij de vissers en hun boten, met daaromheen die menigte van krijsende zeemeeuwen, die op een maaltje hopen. Of even uitblazen op een gezellig terrasje met een lekkere sterke “bica” of een drankje. Vaak ook lekker lezen of puzzelen op ons eigen balkon, weg van het publiek. Dan voelden we ons zeer bevoorrecht.
Heel gezellig waren daarnaast ook de 4 momenten met familieleden en vrienden, die ook de Algarve aandeden en bij ons op bezoek kwamen. Eerst Nel en Gerard, oudste zus en zwager van Aad. Toen Lies en Thea, buurtvrienden van om de hoek in Meppel. Daarna, wat langer, Lenie, Mettie’s zus. En in de afgelopen week Henk en Gerda, eveneens goede vrienden uit Meppel. Leuk om hun allemaal iets van onze “werkplek” te laten meebeleven en de sfer van deze mooie streek te delen.
Maar dan, na een stampvolle voorlaatste dienst met Avondmaalsviering en een laatste koffieochtend begint de gedachte aan naar huis gaan sterker te worden. Bovendien hebben we in de afgelopen dagen van veel langverblijvers, die weer terug gingen, afscheid genomen. Er kwamen wel kortverblijvers voor in de plaats, maar het familiegevoel van enkele maanden verandert dan toch.
Een andere, praktische, reden om naar huis te verlangen was dat de computer het compleet begaf, waardoor communicatie met de buitenwereld op afstand onmogelijk werd. Na ingrijpend herstel door een lokale vakman waren er toch wat beperkingen overgebleven. Zo kan Mettie niet meer in haar mailbox en moeten vriendinnen en familieleden die haar willen bereiken maar wachten tot we weer thuis zijn, of mijn account (aadkik@hetnet.nl) gebruiken.

Thuis komen betekent weer wel en wee delen met onze naaste familie en vrienden. Daar zien we naar uit en willen we ook weer voor dichterbij zijn. Verder speelt ook dat James Davies, onze partner in Sierra Leone, vanaf half mei en maand naar Nederland komt en we hem met onze leefwereld willen laten kennismaken. Kortom, genoeg moois en belangrijks om over een paar dagen aan de terugreis te beginnen.

Voor nu een laatste lieve groet voor jullie allemaal uit het mooie Portugal. Op gezette tijden laten wij weer van ons horen.
Aad en Mettie