Nieuwe kansen in Bureh Town

Bureh Town is een klein vissersdorpje helemaal aan de zuidpunt van het schiereiland waar ook Freetown op ligt. We brengen daar een bezoek om een bootproject op te zetten. De weg tot bijna aan het dorp is heel goed, het asfalt lijkt wel nieuw. We rijden langs Kissy Town en we verbazen ons over de bouw van de huisjes. De beschikbare plek tussen de oceaan en de snelweg is helemaal volgebouwd. De zinken dakplaten raken elkaar overal en volgens mij is er nauwelijks een paadje tussen de huizen. De bevolking leeft hier van de visserij en dat trekt steeds meer mensen aan. Even verderop rijden we langs Mama Beach, een mooie plek om een dagje aan het strand door te brengen. Als blanke word je echter wel snel belaagd door kinderen en volwassenen die, nieuwsgierig, je van alles proberen te verkopen. Dat is althans de ervaring van de Duitse fam. Meisinger, die hier ook op de campus woont. Ook wij maakten dat vorig jaar mee toen we een dagje op het strand waren met Menno en Sandra. Na een uurtje rijden komen we tenslotte aan in Bureh Town, waar al op ons gewacht wordt. De pastor van de plaatselijke kerk, de Countess of Huntingdon Connection, een zijtak van de Anglicaanse kerk, zal het project ter plaatse coördineren. We zitten bij hem op de veranda om de aanpak te bespreken. Tien gemotiveerde jonge mannen zijn gekomen om de plannen te bekijken. Het idee is om een botenbouwer in te schakelen, die de jongens zal leren hoe een eenvoudige boot te bouwen. Daarna zal die geëxploiteerd worden. De jongeren zullen er mee de zee op gaan om vis te vangen en later die vis te verkopen aan plaatselijke marktlui. De winst zal onder de jongeren verdeeld worden en er zal een gedeelte gespaard worden voor onderhoud of uitbreiding van de boot. Een klein gedeelte van de winst zal terugkomen naar Stepping Stones, ons project. De jonge mannen hebben er veel zin in en willen er voor gaan. Ik zie hun ogen oplichten. In hun grauwe, werkloze bestaan zal verandering komen. Er is een nieuw perspectief, er is weer hoop op vooruitgang. Ik kijk om me heen en beleef de rust van dit kleine dorpje. Mensen zitten buiten hun hutjes met elkaar te praten. Ondertussen branden er kleine vuurtjes waarop de rijst wordt gekookt. Overal hangt er was aan de lijn. Kleine kinderen rennen rond onder de hoge palmbomen. Wat een vredig tafereel, zo op het eerste gezicht. Even later lopen we naar het strand en weer verbaas ik me over dit paradijselijke plekje. Helder blauw water klotst op het witte zand en in de verte zie ik de heuvels en de kleine eilandjes voor de kust. Een Frans echtpaar heeft even verderop aan het strand een huis gebouwd. De grond is heel goedkoop en je hebt dan werkelijk een tropisch paradijsje hier. Op het strand bekijken we een soortgelijke boot als de jongeren zullen gaan bouwen. Naast de boot is er ook geld nodig voor netten en roeispanen en dergelijke. Een net is net zo duur als de boot zelf. We maken ook nog een wandeling door het dorp. Overal worden we vriendelijk begroet, al is er hier en daar een kind dat begint te huilen als het ons ziet. We zien in Bureh Town weliswaar geen grote schade vanwege de oorlog, maar er is wel diepe armoede. De ontwikkeling van dit gebied blijft ver achter omdat de regering de handen vol heeft aan wederopbouw op andere plekken. Maar ook hier worden er kansen gemist. Het enige onderwijzersechtpaar schijnt een puinhoop te maken van hun werk. Ze doen alles behalve lesgeven en laten de kinderen maar wat aan hun lot over. Het schooltje ziet er verwaarloosd uit. Wat jammer. Probleem is ook de grote afstand naar de volgende flinke stad waar de kinderen naar toe moeten als ze vervolgonderwijs willen volgen. Dat blijft er dus vaak bij omdat er ook geen geld voor is. De vorige generatie is grotendeels weggetrokken, maar de huidige generatie wil toch weer proberen een bestaan in hun eigen dorp op te bouwen. Het zou ook heel jammer zijn om zo’n mooie plek ongebruikt te laten. Het gaat er nu om met wijsheid dit dorp verder te helpen en toch het eigene te behouden. Wij hopen daaraan een bijdrage te leveren via dit bootproject. Als we weer bij het huis van pastor Gibril Bendu zijn aangekomen, wordt er een lunch voor ons klaargemaakt. Eerst krijgen we als verfrissing een kokosnoot aangeboden. Een man klimt in de palmboom achter het huis en kapt een paar kokosnoten los. Vliegensvlug “loopt” hij zo de boom in. Wat een behendigheid en spierkracht. Nadat de buitenste bast is weggehaald, wordt het kapje eraf gehakt en kunnen wij de kokosmelk drinken. Hierna wordt het binnenste kokoslaagje er voor ons uitgesneden. Wat een uniek moment! Ik heb nog nooit eerder zo kokos gegeten. Het sap is lekker en verfrissend al staat het laatste restje mij wel wat tegen. Ondertussen hebben twee andere jonge mannen twee kreeften uit een leefmand in het water gehaald. De dieren zien er griezelig en groot uit, ik heb het er niet zo op staan. Aad en James verheugen zich echter op deze lekkernij. Even later liggen de kreeften te koken in de pan. Wij zitten ondertussen lekker in de schaduw te wachten op onze lunch. Het duurt nogal lang, maar tenslotte wordt het eten gebracht: rijst, gebakken uien en kreeft. Ik probeer een stukje kreeft en het smaakt best wel lekker. Toch laat ik het al snel over aan Aad en James, die er heerlijk van smullen. Goedkoop is deze lekkernij hier niet, we betalen een flink bedrag voor deze lunch. De mensen hebben daarmee tenminste vandaag een royaal inkomen. Het meeste geld gaat trouwens naar de visser die de kreeften heeft gevangen. Nadat er verdere afspraken zijn gemaakt nemen we tenslotte afscheid. Het project gaat zo snel mogelijk van start. De jongeren hebben er veel zin in. Wij delen in hun vreugde en zijn blij dat we dit mede mogelijk kunnen maken. Zo mogen we tekens van hoop oprichten, terwijl we er zelf ook zoveel rijker van worden door alles wat we hier zien er ervaren.
Mettie.